Eurobercik

   Znajdowałem się w niewielkim pomieszczeniu siedziby HIA wraz z Tyrem oraz neymarem. Neymar to kolejna osoba mająca cząstkę mocy admina – w tym przypadku była to moc obsydianu.

   Stałem przed niewielką ramą z obsydianu. W ręce trzymałem zapalniczkę. Byłem ubrany w diamentową zbroję, za pasem miałem wsadzone mnóstwo noży i mikstur. Na plecach wisiał założony kołczan z łukiem. Miecz i tarcza leżały na stole, je wezmę na samym końcu.

   W uchu miałem małą słuchawkę, która będzie mi zapewniać stały kontakt z Haltem.

   Niechętnie podpaliłem ramę, w której naraz pojawił się wirujący, fioletowy płyn. Był lekko przezroczysty i wydawał z siebie nieprzyjemne dźwięki.

-Nie podoba mi się to. Chciałbym wiedzieć, dlaczego akurat ja muszę tam wchodzić. –Powiedziałem.        Włożyłem zapalniczkę za pas i wziąłem w ręce miecz i tarczę.

-Powodzenia. –Zawołał Neymar.

   Wskoczyłem w płyn.

   Poczułem silne zawroty głowy i przewróciłem się. Wstałem i ujrzałem ramę z obsydianu. W niej jednak nie było już fioletowego płynu. Odwróciłem się i zobaczyłem ogromne wąwozy i kratery wypełnione lawą. Z góry spływały kolejne hektolitry magmy. Znajdowałem się w ogromnej jaskini.

   Jaskinia zbudowana była z jakiegoś dziwnego kamienia. Zbliżyłem się trochę do jednej ze ścian. Przypatrzyłem się jej. Kamień był czerwony, miejscami czarny. Wyglądał na zastygniętą lawę.

-Halt, jesteś tam? –Zapytałem. Ale w słuchawce nie było nic słychać. Brakowało sygnału.

-Zepsuło się, a niech to. –Zawołałem i ponownie się rozejrzałem.

   Jeziora lawy i ogromne plaże z popiołu. To wszystko wyglądało jak wnętrze jakiegoś wulkanu.

   Zacząłem powoli iść przed siebie. Było bardzo gorąco przez ciepło, które biło od magmy. Do tego dołączał się nieprzyjemny zapach siarki i spalenizny.

   Po chwili drogi, wzdłuż rzeki z lawą, ujrzałem jakąś postać. Podszedłem bliżej. Stworzenie zauważyło do mnie i powoli zaczęło kierować się w moja stronę. To był człowiek, ale okropnie zniekształcony, ubrany w łachmany.

-Co ci się stało? Kim jesteś? Trzeba ci pomóc? –Zapytałem. Kreatura odwróciła powoli głowę w moją stronę i ohydnym głosem powiedziała:

-Nie wiem. Nie obchodzi mnie to.

-Ale może trzeba mi pomóc.

-Nie, myślę, że nie. –Odparł bez zainteresowania rozmówca i wolnym krokiem powlókł się do jakiejś jaskini. Zdziwiony szedłem dalej.

   Gdzieś tutaj musiała być Julleczka. W liście było napisane, że mam wejść w płyn. Tak zrobiłem. Teraz powinienem szukać dziewczyny – albo kolejnej wskazówki, bo nie wierzyłem, że uda mi się ją łatwo odnaleźć.

   Zamyślony usłyszałem głośny płacz dziecka. Tak głośny, że zatkałem sobie uszy. Dźwięk był coraz bardziej hałaśliwy, zacząłem się trząść. Nagle ustał.

   Rozejrzałem się, przysuwając tarczę bliżej siebie.

-Kto tutaj jest? -Zapytałem donośnym głosem, które echo poniosło daleko przez jaskinie.

   Usłyszałem w odpowiedzi wycie, znów okropnie głośne.

-Przestań! Głuchnę! –Wrzasnąłem, zatykając uszy.

   Dźwięk ustał. Rozejrzałem się. Hałas dochodził z jaskini za mną. Szybko wbiegłem do niej. Po kilku sekundach wybiegłem po drugiej stronie. Rozejrzałem się. Przede mną była plaża, na której rosły jakieś podejrzane, czerwone rośliny. Wyżej unosiło się coś białego. To coś spojrzało się na mnie i wrzasnęło tak głośno, że odrzuciło mnie do tyłu.

-Ciszej! Proszę! –Zawołałem.

   Biała istota otworzyła szeroko swoje oczy. Ujrzałem kapiące łzy z magmy. Smutne stworzenie spojrzało się na mnie, po czym nagle wystrzeliło we mnie jakąś kulą. Odsunąłem się, a kula uderzyła w pobliską ścianę i wybuchła, zasypując jaskinię.

-Rany! –Zawołałem!

   Stworzenie zapłakało swoim donośnym głosem.

-Co się stało, że płaczesz? –Zapytałem i przyjrzałem się istocie bardziej. Przypominała unoszący się pięciometrowy, biały sześcian z dziewięcioma mackami, podobnymi do tych, które ma ośmiornica. Na jednej ze stron sześcianu stworzenie miało usta i płaczące lawą oczy. Pod oczami były narysowane kolorowe tatuaże. Istota spojrzała się znów na mnie smutnym wzrokiem i piskliwym głosem odpowiedziała:

-Zgubiłam drogę do domu.

-Nie martw się, coś się zaradzi. –Powiedziałem, zastanawiając się, jak mogę pomóc tej zapłakanej duszyczce.

-Dziękuję! –Zawołała istota. Na jej twarzy natychmiast zawitał uśmiech. Z radości zaczęła latać w kółko, nucąc coś, szczęśliwie już nie tak głośno. Po kilkudziesięciu sekundach wesołego lotu podleciała do mnie i powiedziała:

-A ty kto jesteś? Nie widziałam cię tu wcześniej.

-Jestem Bercik. –Powiedziałem.

-Aha. Ja jestem Lilia.

   Chwilę później Lilia wytłumaczyła mi, że pochodzi z gatunku Ghastów – czegoś podobnego do duchów. W przeciwieństwie do duchów, ghasty nie są przezroczyste. Dowiedziałem się też, że stworzenia szybko zmieniają swój nastrój. Podobno zamieszkują tę krainę od dawna.

-Co to właściwie za kraina? –Zapytałem.

-Nether. –Odpowiedziała Lilia.

   Zacząłem mieć nieprzyjemne uczucie, że jestem w innym wymiarze, że ten fioletowy płyn był portalem. Dobrze chociaż, że nikt mnie na razie nie atakuje.

-Jak się tu dostałeś? –Zapytała Lilia.

   Opowiedziałem jej w skrócie o zaginięciu Julleczki i o mojej mocy światła. Istota była zafascynowana, słysząc to wszystko.

-Pewnie czeka cię duża przygoda! –Ucieszyła się Lilia.

-Niezbyt się z tego cieszę. Nie podoba mi się to, że właściwie za każdym rogiem ktoś może się na mnie czaić. Po coś mnie tu wysłano i wątpię, aby „Pan N” zostawił mnie tutaj.

-Rozumiem. –Posmutniała Lilia.

   Miała rację, że ghastom błyskawicznie zmienia się nastrój. Raz dziewczyna skakała z radości, innym razem płakała. 

-Dobra, na razie poszukajmy twojego domu. –Powiedziałem.

-Przypomniało mi się gdzie to jest! A może polecisz tam ze mną? Wśród mnie i innych Ghastów poczujesz się bezpiecznie!

   Spodobał mi się ten pomysł.

-Niestety, nie umiem latać. –Rzekłem zasmucony.

-To nic! Wskakuj. –Powiedziała Lilia, poleciała bliżej mnie i ustawiła się tak, bym mógł jej wsiąść na górną ścianę sześcianu, z którego się składała.

-Jesteś pewna, że to dobry pomysł? –Zapytałem przerażony. Obawiałem się, że puszczę się w trakcie lotu i wpadnę do jednego z wielu jezior lawy.

-Spokojnie, nic ci się nie stanie. –Zapewniała rozbawiona dziewczyna. Zaufałem jej. Wsiadłem na plecy i zaczęła gdzieś lecieć z dużą prędkością.

   Trzymałem się mocno jej białego ciała, aby nie spaść. Widziałem, że Lilia nie leci tak szybko, jak potrafi, by nic mi się nie stało. Poruszała się pewnie pomiędzy czerwonymi soplami i skałami. Zastanawiałem się, jak może wyglądać jej miasto. Z zamyślenia wyrwał mnie dziwny dźwięk.

   Odwróciłem się i zobaczyłem jakiś czerwony pocisk lecący w moją stronę oraz latające ognie.

-Lilia, coś się złego dzieje za nami.
-Ogniki. Nie martw się, nic nam nie zrobią, są za wolne.

   Faktycznie, po chwili zaczęły się oddalać, aż w końcu przestały być widoczne. Po kilkunastu minutach lotu zobaczyłem w oddali ogromną wyspę. Na niej znajdowały się budowle i zamki z ciemnoczerwonej cegły. Były ogromne, pewnie ze względu na to, że ghasty także są bardzo duże. Domyśliłem się, że jest to miasto białych stworzeń.

   Gdy dolecieliśmy bliżej Lilia zniżyła lot i zwolniła, aż w końcu zupełnie się zatrzymała.

-Jesteśmy. –Powiedziała.

-Świetnie. Ładne miasto. Z czego są zrobione te cegły?

-Z tej czerwonej skały, która jest zaschniętą magmą.

-Rozumiem. Dokąd się udamy?

-Nie wiem. Może zapoznam cię z królową.

-Z królową? –Zląkłem się.

-Nie martw się. Polubi cię. –Uśmiechnął się do mnie Ghast.

   Białe stworzenie zaczęło lecieć nad ulicami, aż doleciało do ogromnego pałacu. Lilia bez zatrzymania wpadła do środka i znalazła się w sali tronowej. Przestraszyłem się, widząc królową. Był to ogromny Ghast, który miał przynajmniej piętnaście metrów wysokości. Podobnie jak inne, władczyni miała tatuaże na polikach. W przeciwieństwie do reszty narodu, miała na głowie wielką koronę z błyszczącym się na środku diamentem.

-Co się stało Lilio? –Zapytała poważnym głosem królowa.

-Nie, nic. Tylko znalazłam takiego człowieka. Nazywa się Bercik. Berciku, poznaj Domenicę, naszą królową.

-Witam, wasza wysokość. –Powiedziałem.

-Witaj Berciku. Co cię sprowadza w nasze strony?

-Niestety, muszę ratować moją koleżankę. Porywacz sam tak powiedział. Wysłał mi list, w którym napisał, że muszę zbudować portal do Netheru, przejść przez niego i czekać na dalsze instrukcję, jeżeli chcę ją zobaczyć żywą.

-Portal?

-Tak. Nie jestem pewien, ale chyba pochodzę z innego wymiaru, albo coś takiego. Nigdy nie widziałem podobnego miejsca.

-Dziwne, bardzo dziwne. Wiesz, kto jest porywaczem?

-Nie mam pojęcia, wasza wysokość. Ta osoba podpisuje się jako „Pan N”, ale niestety tylko tyle wiem.

-To pewnie jeden z mrocznych szkieletów. Tylko one są tak złe, aby zrobić coś takiego.

-Tylko dlaczego zaatakowały nas, ludzi, z innego świata.

-Właśnie to mnie zastanawia.

-Mam nadzieję, że będę mógł tu trochę zostać. Nie czuję się zbyt bezpiecznie sam, ponieważ ten „Pan N” może w każdej chwili mnie zaatakować.

-Wiemy. Zbliża się już pora snu. Przenocujesz u nas, rano pomyślimy co dalej.

-Dobrze, wasza wysokość.

   Królowa kazała mi spać u Lilii. Ta dała mi niewielką poduszkę, która jednak dla mnie była rozmiarów materaca, i kazała mi na tym spać.

   Zmęczony zasnąłem, nie myśląc, co będzie później. Poduszka była bardzo wygodna, a ja jedyne, czego teraz potrzebowałem, to snu.

   Czułem, że nie śpię. Słyszałem jakiś hałas, drobne kroki, ale nie obchodziło mnie to. Tak wygodnie leżało mi się na poduszce, tak dobrze mi się spało, że nie chciałem otwierać oczu. Przewróciłem się leniwie na drugą stronę.

   Kroki jednak były coraz głośniejsze.

-No dajcie mi spać. –Pomyślałem sobie, leżąc bez ruchu i próbując zasnąć.

   Słyszałem, że ktoś wyraźnie do mnie idzie. Leżałem sobie jednak dalej, chcąc spać.

-Bercik! –Usłyszałem cichy szept i zignorowałem go. Nie chciałem wstawać, zbyt wygodnie mi się leżało na poduszce.

-Bercik! Wstawaj! –Głos był coraz głośniejszy. Ja jednak dalej udawałem, że śpię.

-Bercik, ty leniu, zwlecz się z poduszki!

   Niechętnie otworzyłem oczy, powoli przewracając się na bok. Byłem ciekawy, kto do mnie mówi. Podniosłem się i zacząłem rozglądać. Myślałem, że to Lilia mnie budzi, ale ona dalej spała, przykryta brązowym kocykiem. Nikogo innego nie było w tym ogromnym pomieszczeniu.

-Tutaj, ślepoto. –Zawołał ponownie głos, wyraźnie zirytowany.

   Spojrzałem się w dół i ujrzałem niewielką czerwoną istotę w kształcie kuli, która patrzyła się na mnie wściekła.

-Ojej, kim jesteś? –Zapytałem.

-To ja tu zadaje pytania, nędzny śmiertelniku. Szukasz podobno Julleczki, prawda?

-Tak. –Odpowiedziałem, dalej ospały.

-Tak się składa, że wiem gdzie ona jest, ale nie sprzedam tej wiedzy za darmo. Potrzebuję pewnego przedmiotu.

-Jakiego przedmiotu? –Zapytałem wściekły.

-Kamienia z korony królowej. –Uśmiechnął się złośliwie stwór.

-A jaką mam pewność, że wiesz, gdzie jest Julleczka? –Zapytałem.

   W tym momencie przede mną pojawiła się Julleczka, zakneblowana i przywiązana do krzesła. Znajdowała się w ciasnym pomieszczeniu. Wszystko znikło tak samo szybko, jak się pojawiło.

-Wiem, gdzie ona jest. Jeżeli cokolwiek mi zrobisz, nie powiem ci tego. Chcę kamień z korony królowej. Jeżeli nie otrzymam go od ciebie w ciągu doby, możesz zapomnieć o Julleczce i twoich wszystkich przyjaciołach.

-Rozumiem. –Powiedziałem.

-Obudzę cię za dwadzieścia cztery godziny. Lepiej, żebyś miał kamień. Jeżeli go nie dostanę, już nigdy nie zobaczycie waszej przyjaciółki –Rzekła istota i znikła. Położyłem się spać, nie zastanawiając się, jak zdobędę kamień.

   Gdy obudziłem się rano, zacząłem się bardziej zastanawiać, jak spełnić żądanie stwora.

   Wstałem z poduszki i podszedłem do Lilii, która unosiła się odwrócona do mnie.

-O, już się obudziłeś! Cześć! –Zawołała wesoło biała istota i uśmiechnęła się do mnie, ale wcale nie odwzajemniłem tego uśmiechu. Patrząc się na ghasta, powiedziałem:

-Cześć.

-Coś się stało?

-Tak. W nocy zawitała do mnie jakaś istota i kazała mi przynieść jej na dzisiejszą noc kamień z korony królowej. Inaczej nie będę miał szans uratować Julleczki.

-Rozumiem. –Zasmucił się ghast.

   Nie miałem pojęcia, gdzie znajduje się Julleczka. W wizji widziałem jedynie smutną dziewczynę, zakneblowaną i przywiązaną do krzesła ustawionego w małym, ciasnym, metalowym pomieszczeniu. Chociaż wiedziałem, że kamień z nakrycia głowy władczyni na pewno posłuży do niecnych rzeczy, nie miałem wyjścia.

-Możesz mnie zabrać do królowej? Chciałbym z nią porozmawiać.

-Ależ naturalnie. –Powiedziała poważnie Lilia. Jej radość z przed chwili zniknęła, jakby nigdy nie istniała. Teraz ghast był zdenerwowany, martwiąc się, czy uda mi się uratować Julleczkę. Choć z zewnątrz byłem wściekły, w środku miałem identyczne uczucia co biała istota – zmartwienie i smutek.

   Lilia kazała mi znów wsiąść na swoje plecy i zabrała mnie do pałacu królowej. Gdy tylko doleciała na miejsce, zsiadłem z niej i ruszyłem do zamku. Wbiegłem drzwiami i szybkim krokiem trafiłem na salę tronową.

-Witam, wasza wysokość. –Powiedziałem, kłaniając się. Podniosłem głowę. Sala tronowa była pusta.

-Witaj, Berciku –Usłyszałem donośny głos zza pleców. Odwróciłem się i ujrzałem królową, unoszącą się nad drzwiami. –Czy coś się stało?

-Tak –Powiedziałem i wytłumaczyłem władczyni całą sprawę. Wydawała się być niepocieszona.

-Niestety, nie mogę ci dać kamienia.

   Posmutniałem, a królowa kontynuowała:

-Jest zbyt cenny, żeby go narażać. Jest w nim wielka moc… Po prostu… Nie chcę ryzykować. Wątpię, aby istota, która cię nawiedziła, chciała potem oddać kamień…

-Wiem, ale wasza wysokość… Niech wasza wysokość postawi się w mojej sytuacji. Ten kamień jest dla mnie naprawdę bardzo ważny. –Prosiłem.

-Nie mogę ci go dać. –Odmawiała twardo królowa. Nie udało mi się jej przekonać, prośbami czy obietnicami.

   Zdenerwowany i zrozpaczony jak nigdy wyszedłem z zamku. Wychodząc na zewnątrz, zdałem sobie sprawę, że nie pożegnałem się z władczynią tylko wyszedłem bez słowa. A zresztą, nieważne. W tej chwili byłem tak wściekły, że wszystko mi jedno.

-I jak? –Usłyszałem delikatny głosik. Ponuro spojrzałem się na Lilię, tak, że odsunęła się, rozumiejąc, jak potoczyła się rozmowa. Miałem ochotę walczyć. Miałem ochotę niszczyć. Przybyłem tu narażając życie i jestem tak blisko osiągnięcia celu, tylko królowej szkoda mi dać jakiegoś kamienia, by ocalić ludzkie istnienie.

   Z drugiej strony, jaką miałem szansę, że gdybym doniósł tej istocie kamień, zaprowadziłaby mnie do Julleczki? Skąd miałbym pewność, że nie postanowi mnie zabić, albo też zabić Julleczkę?

   I tak nigdy się tego nie dowiem, bo nie dostanę kamienia. Zły jak nigdy wcześniej patrzyłem przed siebie, w głowie tylko myśląc złe rzeczy o królowej, dla której ważniejszy jest kawałek skały od czyjegoś życia.

   Lilia patrzyła na mnie lekko zaniepokojona. Podejrzewałem, że wiedziała, jak się czułem. I obawiała się, abym w przypływie wściekłości nie zrobił czegoś nierozsądnego.

   Już miałem coś powiedzieć, nie wiedziałem co, chciałem krzyczeć. Zacisnąłem mocno pięści i przygryzłem język. Powoli wsiadłem na ghasta, który zawiózł mnie do swojego domu.

   W mieszkaniu Lilii siedziałem sobie na szafce z kolorową lampką. Nadal nie ochłonąłem i przez moją głowę przewijały się okropne myśli. Biała istota unikała rozmowy ze mną, ba, unikała nawet kontaktu wzrokowego. W głębi duszy cieszyłem się z tego, bo gdybym tylko zaczął się skarżyć na królową, na pewno uraziłbym też Lilię, a nie chciałem tego, bo nic nie zrobiła.

   Wszystko na nic. Po co ja tu przybywałem? To nie miało sensu. Nie osiągnę już celu, wiedziałem, że przegrałem i Julleczka zginie przez jakiegoś szaleńca. W głowie miałem jeszcze słowa istoty, która nawiedziła mnie w nocy: Lepiej, żebyś miał kamień. Jeżeli go nie dostanę, już nigdy nie zobaczycie waszej przyjaciółki. Te słowa wciąż dzwoniły mi w głowie, nie dając spokoju. Widziałem Julleczkę, szczęśliwą, uśmiechniętą, w siedzibie HIA, przed imprezą noworoczną… I widziałem także zmarnowaną, uwięzioną. I wiedziałem, że już nie mogę nic na to poradzić. Królowa nie odda mi tego kamienia.

   Nagle do głowy przyszedł mi pomysł. Wiedziałem, że był zły, ale stwierdziłem, że muszę spróbować.

Skoro królowa nie chciała oddać mi tego kamienia, trzeba jej go zabrać siłą. Nie chciałem oczywiście walczyć z ghastem, a zakraść się w nocy i ukraść diament. Muszę to zrobić tak, by nikt nie zauważył.

   Rano zaś musiałem być daleko stąd. Wszyscy będą mnie szukać. Stanę się złodziejem, wrogiem wszystkich ghastów. Ale uratuję Julleczkę.

-Bercik, jesteś wariatem. –Pomyślałem sobie i spojrzałem na Lilię. Ta już od dłuższego czasu patrzyła się na mnie lekko przestraszona moim gniewem. Popatrzyłem jej w oczy, a ona odsunęła się trochę i powiedziała:

-Rozumiem twoją sytuację, ale nie rób nic głupiego. Królowa jest bardzo mądra, pewnie ma swoje powody. Zrozum ją.

-Nie mogę. Tak tego nie zostawię. –Powiedziałem ponurym głosem, nie spuszczając wzroku z czerwonych, delikatnie świecących oczu Lilii. Ta zlękła się. Zapewne wywnioskowała, że planuję coś złego, byleby tylko zdobyć ten kamień.

-Nie wiem co chcesz zrobić i nie mów mi tego. Ale obiecuję, że będę dyskretna. Nikogo nie uprzedzę, że coś planujesz.

   Dalej patrzyłem się na oczy białej istoty.

-Dziękuję –Powiedziałem cicho. –Chociaż na tobie można polegać.

   Lilia delikatnie się uśmiechnęła, ale na jej twarzy po chwili znów zagościła powaga. Wiedziała, że wkrótce nie będzie wesoło.

   W trakcie dnia zaczął powracać mi humor, parę razy uśmiechnąłem się do Lilii, ale w moim sercu wciąż gościł niepokój. Tak bardzo chciałem sobie teraz odpocząć, nie przejmować się niczym, poznawać kulturę ghastów… Ale nie mogłem. Nie mogłem się na niczym skupić, wiedząc, że tego wieczoru będę musiał ukraść królowej jej skarb.

   Wieczorem, gdy Lilia szła spać, spojrzała się jeszcze na mnie. Nie pytała się, czy jestem śpiący. Nie pytała się, czy mam zamiar gdzieś wyjść. Rozumiała, że mam zamiar zdobyć ten kamień wszelkimi siłami. Powiedziała jedynie cicho:

-Powodzenia.

-Dziękuję. Dziękuję za gościnę, za to, że mi pomagałaś. Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. Żegnaj. –Powiedziałem.

   Miałem jeszcze zamiar wrócić do mieszkania Lilii, ale tylko po to, by spotkać się z tajemniczą istotą.

   Biegłem szybko pomiędzy budynkami. Dotarłem do pałacu i wspiąłem się na kolumnę, a następnie cicho wskoczyłem przez okno do środka budynku. Byłem pewien, że królowa spała. A przynajmniej miałem nadzieję, bo jeżeli nie spała, to będzie ze mną krucho.

   Wylądowałem w ogromnym korytarzu z ciemnoczerwonej cegły. Przede mną było mnóstwo drzwi, jedne uchylone, inne otwarte, jeszcze inne zamknięte. Zaglądałem powoli do każdego pomieszczenia, ale niestety, nie mogłem znaleźć ani władczyni, ani co ważniejsze korony z diamentem, na którym mi zależało.

   Przeszukałem wszystkie pomieszczenia na tym piętrze, ale niczego, na czym mi zależało, nie znalazłem. Zszedłem piętro niżej. Ujrzałem równie długi hol jak ten kilka metrów wyżej, ale tutaj były tylko jedne drzwi, zamknięte na kłódkę. Byłem zbyt niski, aby dosięgnąć kłódkę, ale zauważyłem w drzwiach niewielką szczelinę. Niewielką, ale wystarczającą, bym zdołał się przecisnąć i dostać do środka pomieszczenia.

   Wpadłem do pomieszczenia i ujrzałem królową. Spała, a na etażerce koło niej znajdowała się korona z diamentem. Szybko wspiąłem się na szafkę i wziąłem koronę. Próbowałem odczepić kamień, ale nie miałem siły.

-Przecież nie przytargam całej korony. –Pomyślałem, mocno pociągnąłem i oderwałem kamień, tym samym zlatując z szafki.

-Au! –Wydałem stłumiony odgłos, by nie obudzić królowej. Wybiegłem z pomieszczenia, trzymając moją zdobycz. Pędziłem do domu Lilii. Nie miałem pojęcia, o której godzinie zeszłej nocy zawitał do mnie czerwony potwór. Musiałem zdążyć na spotkanie z nim. Inaczej wszystko na marne.

   Bieg do domu Lilii trwał kilkanaście minut. Byłem wykończony, ale dotarłem do mieszkania zaprzyjaźnionego ghasta. Powoli, by nie obudzić białej istoty, wszedłem do środka i ujrzałem na mojej poduszce czerwoną kulę.

-Jesteś Berciku. Już się obawiałem, że nie przyjdziesz.

   Nie odpowiedziałem.

-No dobra, ale teraz przejdźmy do interesów. Masz to, o co cię prosiłem, śmiertelniku.

-Mam. –Powiedziałem z niechęcią, pokazując trzymany w ręce kamień.

-Wspaniale, wybornie!

   Czerwona istota z radością przyglądała się diamentowi, pocierała go swoimi kończynami, a ja patrząc się na niego zapytałem się wreszcie:

-A co z Julleczką?

-Tak, tak! Twoja koleżanka. Bym zapomniał! Mów mi Gred. No więc tak, zaprowadzę cię do niej, ale to jest daleko.

-Prowadź, prowadź.

   Gred prowadził mnie przez rozległe góry, które rozdzielały rzeki lawy. Po kilku godzinach drogi doszliśmy do dziwnego włazu.

-To tutaj. Wchodź, wchodź, wchodź! Tam znajdziesz swoją przyjaciółkę.

   Otworzyłem ostrożnie właz. Nie ufałem za bardzo temu czerwonemu stworzeniu, niemniej Gred był moją jedyną szansą na odnalezienie Julleczki.

   Wszedłem do pomieszczenia, a za mną wlazła i czerwona, gruba istota. Ujrzałem korytarz, który prowadził tylko w jedną stronę.

-Nie kantujesz mnie?

-A skąd, zobaczysz Julleczkę żywą, nie martw się tak.

   Szedłem przed siebie korytarzem. Nagle ujrzałem Julleczkę. Ubrana była w długą suknię, w której pewnie zamierzała tańczyć na balu sylwestrowym. Dziewczyna znajdowała się w ciasnym, metalowym pomieszczeniu. Była przywiązana do krzesła i zakneblowana. Patrzyła się zdenerwowana na mnie, patrzyła mi się w oczy, jakby miała zapytać „dopiero teraz?”

   Znajdowała się za szybą.

-No dobrze, to wypuść ją. –Rzekłem.

-A kto powiedział, że mam zamiar ją wypuścić, co? Obiecałem, że zobaczysz ją żywą. I zobaczyłeś. Wypuszczenia jej na wolność obietnica nie obejmowała.

-Ty oszuście! Masz ją natychmiast wypuścić!

-Bo co? Zabijesz mnie? Tylko wyciągnij miecz, a ta dziewczyna nie przeżyje kolejnej sekundy. No dalej, śmiało, zbliż się do mnie, durniu!

   W tym samym momencie w pomieszczeniu, w którym znajdowała się Julleczka, rozsunął się fragment sufitu i do pokoju zaczęła wpływać woda. Julleczka dalej patrzyła się na mnie, bez najmniejszego ruchu. Nie wiedziałem, czy jest zdenerwowana, czy zawiedziona, czy też czeka na moją reakcję. Woda była już jej do kolan. Zawiodłem. Tak daleko dotarłem, przeżyłem tyle, aby ją zobaczyć, a teraz widziałem jej śmierć i nic nie mogłem na to poradzić. Julleczka była już niemal cała pod wodą. Ciecz zakryła jej oczy, ale dziewczyna nawet ich nie zmrużyła. Patrzyła się na mnie wściekłym wzrokiem, jakby chciała mnie pobić. I nie dziwiłem jej się, jestem tak blisko niej i nie mogę jej uratować. Co ja powiem Tyrowi? Jak ja się w ogóle dostanę do Arcadii? Pomieszczenie było całe zalane wodą. Otwór w suficie się zamknął. Nie udało mi się ocalić Julleczki. Teraz umiera na moich oczach.

   Wziąłem głęboki wdech i z wrzaskiem wbiegłem w szybę, zbijając ją. Przewróciłem się i uderzyłem o ścianę koło krzesła, na którym była uwięziona Julleczka. Woda natychmiast rozlała się po całym korytarzu, a pomieszczenie, w którym była więziona dziewczyna, zostało obsypane szczątkami zbitej szyby. Wstałem, czując ból. Nie wiedziałem, czy od upadku, czy też od kaleczących mnie ostrych fragmentów okna. Wiedziałem jedynie, że udało mi się. Wziąłem ręką miecz i szybkim ruchem rozciąłem sznury, które unieruchamiały Julleczkę. Następnie odwróciłem się i zacząłem mówić głosem pragnącym zemsty:

-Ty przeklęty oszuście! Tyle zrobiłem! Tyle zrobiłem, żeby tu dotrzeć! I zostałem oszukany przez ciebie! Nie wybaczę ci tego! Zabiję cię! –Krzyknąłem, a mała, czerwona istota skuliła się i ze strachem pobiegła do kąta, błagając:

-Nie! Proszę! Nie zabijaj mnie! Wybacz, błagam!

-Nie! –Wrzasnąłem i zrobiłem zamach, by wbić jak najgłębiej miecz w istotę, która sobie ze mnie zakpiła. Już miałem wykonać cięcie ręką, gdy coś bardzo mocno ją chwyciło i nie byłem w stanie wykonać ruchu.

-Oszczędź go. –Usłyszałem głos Julleczki.

   Gred spojrzał z radością w oczach na dziewczynę, ja zaś spojrzałem na nią z lekkim zdenerwowaniem. Rzuciłem miecz, a ona puściła moją rękę.

-Jak wolisz. –Powiedziałem, patrząc na Greda i obiecując sobie, że nie daruję mu tego, co zrobił.

-Dziękuję za ratunek. –Powiedziała uśmiechnięta Julleczka.

-Nie ma problemu. –Odpowiedziałem obojętnie, chwytając miecz i wsadzając go sobie za pas. Spojrzałem się na dziewczynę i rzekłem:

-Niestety, nie mam bladego pojęcia, jak się stąd wydostać. Najlepiej wrócić do miejsca, z którego się tu dostałem. Tylko nie mam nigdzie zapalniczki, a bez niej pewnie się nie obejdzie.

-Nie martw się. Ja mam. Wzięłam ją ze sobą na wszelki wypadek, żeby móc rozpalać sztuczne ognie. Zobaczę, czy nie zamokła. –Powiedziała Julleczka swoim normalnym, radosnym głosem i wyjęła małą, fioletowo – różową zapalniczkę. Po chwili udało jej się uzyskać płomień.

-Świetnie, naprawdę, wspaniale! –Powiedziałem. Wreszcie będę mógł wrócić do normalnego świata i nie martwić się o nic. Pozostawało jedynie odnaleźć ramę z obsydianu, ale nie pamiętałem, gdzie to było. Obawiałem się, że tylko Lilia wie, gdzie to dokładnie jest.

   W tym samym momencie usłyszałem eksplozję. Sufit zleciał na podłogę, posypały się czerwone i czarne kamienie.

-Co się dzieje?! –Wrzasnął przerażony Gred.

   Druga eksplozja zniszczyła głazy i utworzyła otwór, przez który można było zobaczyć, co się dzieje na zewnątrz. Wyjrzałem i ujrzałem królową ghastów oraz kilka jej podwładnych, którzy nie wyglądali na przyjaźnie nastawionych.

-Tylko nie to. –Powiedziałem sam do siebie.

-Oddam wam kamień. –Rzekłem do królowej, która patrzyła się na mnie wściekłym wzrokiem.

   Odwróciłem się, ale Greda wraz z kamieniem nie było. Rozglądałem się, ale potwór jakby rozpłynął się w powietrzu. Julleczka także szukała czerwonego stwora, niestety bez skutku.

-Trzeba było go ubić, kiedy jeszcze mieliśmy go w garści. –Powiedziałem zły do Julleczki, która nie odpowiedziała.

   Spojrzałem ponownie na królową.

-No dobra, kamienia raczej nie będzie. Przykro mi, nie miałem wyjścia. Musiałem tu jakoś dotrzeć. Przepraszam. Zróbcie ze mną co chcecie, zasłużyłem na to. Ale chociaż ją puśćcie wolno. Ona jest niewinna.

   Królowa przyjrzała mi się bardziej, a jej strażnicy przybrali bardziej wrogi wygląd. Władczyni zleciała kilka metrów niżej i swoim poważnym, jak zawsze, głosem, rzekła:

-Jest źle. Bardzo źle. Nie powiedziałam ci, jakie właściwości ma ten kamień. Nie ufałam tobie aż tak bardzo, by powiedzieć tę tajemnicę. Teraz tego żałuję. Mogłam temu jeszcze zapobiec.

-Ale czemu? Wasza wysokość? –Zapytałem.

-Ten kamień to nie jest zwykły diament czy inny kryształ. Gdyby tak było, bez problemu bym go oddała, żeby ratować twoją przyjaciółkę. Ale to nie jest zwykły kawałek skały. To jest kamień mroku. W środku jest ukryta energia, jakiej nikt nie znał. Moja korona neutralizowała moc diamentu, ale teraz, gdy ten fragment skały nie jest w moim nakryciu głowy, każdy może użyć jego energii do złych celów. Nie dałam ci go, bo myślałam, że użyjesz mocy przeciwko nam. A jednak, ty nic o tym nie wiedziałeś. Teraz już jest koniec.

-Ale dlaczego? –Zdziwiłem się.

-Kiedy spotkaliśmy się pierwszy raz, powiedziałam, że za tym całym porwaniem stoją mroczne szkielety. Teraz jestem już tego pewna. Te dranie zapewne spróbują użyć mocy kamienia, aby sprowadzić na cały świat ciemność i strach.

-Takiego zdania nie spodziewałem się dziś usłyszeć. –Rzekłem zdumiony. A jednocześnie zły, że dałem tym potworom to, co teraz sprowadzi nas do zguby. Królowa kontynuowała:

-Skoro jednak szkielety wiedzą także o twoim wymiarze, obawiam się, że tobie i wszystkim innym z twojej krainy grozi straszne niebezpieczeństwo.

-Jasna choroba! Nie da się temu zapobiec?

-Musielibyśmy zlokalizować ich siedzibę. Od lat to próbujemy. Nigdy się nam nie udaje. Musielibyśmy mieć nieprawdopodobne szczęście, żeby w ciągu kilku najbliższych dni odkryć ich bazę. Nie mamy wiele czasu. Za kilka godzin odeślemy ciebie i tą dziewczynę do waszego świata. Zniszczymy portal. Jest wykonany z rzadkiego materiału, być może szkielety nie posiadają wystarczająco dużo obsydianu, by zbudować kolejne przejście do waszego świata. Wątpię w to… Ale może jest jakaś szansa. Odeślemy was i będziemy walczyć. Tak długo, aż nie polegniemy. A ty ostrzeż swoich. Każ im się przygotować. Wyjmijcie najlepsze bronie. Szykujcie się do walki, jakiej nie pamiętacie.

-Doskonale. –Powiedziałem zrozpaczonym i załamanym głosem. Czyżby szykował się koniec? Mało było w ostatnich czasach nieprawdopodobnych walk? Kilka lat temu nastąpiła ogromna bitwa z władczynią nocy i siostrą Tyra, Gwiazdką. Niedługo później straszna zaraza, w której niemal wszyscy zamienili się w zombie, na szczęście w ostatniej chwili udało się znaleźć antidotum na chorobę. I teraz: inwazja mrocznych szkieletów wyposażonych w kamień, który posiada moc ciemności.

   Co łączyło te wszystkie niebezpieczne przygody? Ja. To zawsze ja musiałem walczyć za wszystkich, zawsze ode mnie zależały losy pięknej Arcadii. Miałem już dosyć tego wszystkiego. Chciałem być kimś innym. Zwykłym człowiekiem, bez żadnej mocy, który żyje beztrosko i nie martwi się, że przez niego Arcadii grozi wieczny mrok.

  Usiadłem przy ścianie i oparłem głowę na kolanach. W pewnym momencie moje rozpaczliwe przemyślenia przerwał pewien pomysł.

-Królowo, a co, jeżeli posiadam moc światła i jasności? –Zapytałem.

-Twoja siła najwyżej przytrzyma przez chwilę mrok, ale nic, absolutnie nic, nie może równać się sile tego kamienia.

-Wspaniale. Naprawdę, świetnie. –Warknąłem zdenerwowany.

   Wojska królowej, które przybyły razem z nią, by ją strzec, zabrały nas na swoich plecach z powrotem do miasta ghastów. Wyglądało ono piękniej, niż zapamiętałem, ale jak mogłem się cieszyć, skoro wiedziałem, że wkrótce to wszystko miało zniknąć bezpowrotnie?

   Strażnicy władczyni wysadzili nas pod domem Lilii. Ta ucieszyła się bardzo, gdy mnie zobaczyła. Ja też cieszyłem się, że udało mi się odzyskać Julleczkę i wrócić tutaj nie jako wróg, lecz przyjaciel, ale nie pokazałem tego po sobie, ponieważ wiedziałem, że wkrótce temu miejscu grozi straszne niebezpieczeństwo. Przeze mnie.  

   Julleczka i Lilia poznały się i całkiem dobrze się dogadywały. Okazało się, że obie interesują się dekoracją i architekturą (za czym ja nie przepadam). Rozmawiały ze sobą, dzieląc się projektami na wzory, meble i budynki, które rodziły się w ich głowach. Ja tym czasem siedziałem skulony gdzieś w kącie. Myślałem, jak zapobiec inwazji szkieletów, ale nic mi nie przychodziło do głowy, a to, co już przyszło, szybko okazywało się bezsensowne. Jednym uchem słuchałem rozmowy ghasta i Julleczki, które chyba nie zwracały na mnie uwagi. Julleczka nie wyglądała na zmartwioną, Lilia zaś była uśmiechnięta i szczęśliwa z naszego powrotu, nie wiedziała jeszcze o tym, co ją czeka. Co czeka wszystkich.

   Biała istota widząc, że znów nie jestem w nastoju do rozmów, nie rozmawiała ze mną. Tymczasem ja, rozgoryczony, wręcz czekałem na rozmowę z kimś. Ale nie potrafiłem rozpocząć rozmowy. Czekałem, aż Lilia mnie zapyta, co się stało, ale to nie chciało nastąpić. Nic dziwnego. Ja też bym nie rozmawiał z osobą, która była zdenerwowana i zrozpaczona.

     W końcu jednak i ja dołączyłem się do rozmowy. Nie było sensu siedzieć obrażonym na cały świat. Wytłumaczyłem Lilii dokładnie, kto porwał Julleczkę i dlaczego, wytłumaczyłem też, co nas czeka. Ghast przestraszył się lekko nadchodzącej bitwy. W jego czerwonych oczach dostrzec można było przerażenie. Nie dziwiłem się. Potworne istoty, władcy mroku, wyposażeni w niezwykłą broń, szykowali się do ataku na królestwo białych istot, a kto wie, czy także na Arcadię.

   Po kilku godzinach przyleciała do nas władczyni ghastów, wraz z eskortą. Wsiadłem na plecy Lilii, a Julleczka usiadła na jakiejś innej białej istocie, której oczy miały brązową barwę. Lecieliśmy wolno między czerwono-czarnymi tunelami zalanymi lawą. Poruszaliśmy się powoli, nie wiedziałem dlaczego. Wydawało mi się, że wszyscy obawiają się, czy aby coś nas nie zaatakuje.

   Nic dziwnego się jednak nie działo. Po kilkudziesięciu minutach dotarliśmy do ramy portalu, w której nie było fioletowego płynu. Ja i Julleczka zsiedliśmy z ghastów, dziewczyna wyjęła zapalniczkę.

-Dziękuję za gościnę. –Powiedziałem do białych istot.

   Stworzenia uśmiechnęły się do nas, a Julleczka podeszła do portalu. Wytłumaczyłem jej wcześniej, że aby przejście działało, należy podpalić ramę.

-I przepraszam, że spowodowałem to wszystko.

   Królowa odpowiedziała:

-Nie przejmuj się. Damy radę. Gdyby coś wam groziło, wyślę kilku moich podwładnych, by was ostrzegli.

-Dobrze. Dziękuję, wasza wysokość.

   Z tłumu białych, zaciekawionych istot wybiła się jedna i wesołym głosem zawołała:

-Do zobaczenia Berciku i Julleczko!

-Cześć! –Zawołałem do Lilii, po chwili także dziewczyna z mocą tworzenia pięknych rzeczy odwróciła się i pożegnała z białą istotą.

   Po chwili wraz z Julleczką wskoczyliśmy we fioletowy płyn. Cieszyłem się, że wreszcie wrócę do domu.

   Pojawiłem się w tajnej bazie HIA. Dokładnie w tym samym pomieszczeniu, z którego wchodziłem do Netheru. Słyszałem nad sobą kroki. Szukałem Julleczki, ale nie mogłem jej znaleźć. Widocznie zdążyła już gdzieś pójść. Wszedłem do kolejnego pomieszczenia przez ciężkie, metalowe drzwi. Zdziwiłem się jednak, gdy ujrzałem na ścianie obrazy. Czarnobiałe. Przedstawiały mnie i Julleczkę. Nie miałem pojęcia, skąd się tam wzięły. Przed podróżą ich tam nie było.

   Ruszyłem przed siebie. Doszedłem do stolika, na którym znajdowało się radio i szara płyta. Bez zastanowienia włożyłem dysk i uruchomiłem muzykę. Spodziewałem się jakiejś skocznej melodii, a usłyszałem marsz żałobny.

   Zdziwiony wyłączyłem maszynę i ruszyłem dalej. Widziałem przed sobą windę, podszedłem do niej i nacisnąłem przycisk, który miał ją przywołać. Po chwili się pojawiła. Wsiadłem i pojechałem do góry.

   Dotarłem do pomieszczenia gościnnego HIA. Zaskoczony jednak spostrzegłem, że nie było na ścianach tych wszystkich kolorowych obrazów. Na stoliku do kawy nie stał już mały wazonik z tęczowymi kwiatami. Wszystko było takie… puste.

   Nagle ruchome drzwi do pomieszczenia rozsunęły się i do pokoju wszedł puntapunta.

-Siema! –Zawołałem.

-Rany… Bercik…? –Powiedział zduszonym głosem władca prawdy i osunął się nieprzytomny na ziemię.

-Co jest grane? –Zapytałem zaniepokojonym głosem. Podszedłem szybko do najbliższego lustra i przejrzałem się. Wyglądałem normalnie. Miałem w kilku miejscach brudną zbroję, ale to chyba nie jest powód do mdlenia?

   Po chwili do pomieszczenia wpadł Cinek oraz Jacolplacol i zbladli od razu, jak mnie zobaczyli.

-Co się dzieje? –Zawołałem.

-Ty… żyjesz? –Zapytał przerażony Cinek, władca roślin.

-No oczywiście, że żyję? Dlaczego miałbym nie żyć? Nie było mnie tu tylko cztery dni.

-Cztery dni? Żartujesz? –Spytał Jacolplacol, władca precyzji.

   Zacząłem się zastanawiać, o co im chodzi.

-Jaki dziś dzień? –Zapytałem niepewnie.

-Wtorek. –Odpowiedział Cinek.

-No dobrze, że wtorek, ale data?

-Czternasty marzec. –Odpowiedział król flory.

-Jak to marzec? To nie było mnie tu przez trzy i pół miesiąca? –Niemal krzyknąłem.

-Nie –Odpowiedział spokojnym głosem Jacolplacol. –Nie było cię tu prawie dwa i pół roku.

-Doskonale, po prostu wspaniale, w Netherze minęły zaledwie cztery dni! –Powiedziałem. Przecież nie mogłem spędzić u ghastów dwa lata! A może tak długo spałem? Nie, to nonsens. Najwyraźniej czas w obu wymiarach płynie różnym tempem. W Netherze mniej więcej… dwieście razy szybciej? Nie chciało mi się w to wierzyć.

-W jakim Netherze? –Zapytał Jacol.

-No tak, wy nic nie wiecie. Potem wam opowiem. Muszę się spotkać z Tyrem. Rozgłoście wszystkim, że ja i Julleczka żyjemy!

-Miałeś nawet pogrzeb, podobnie Julleczka. Po roku nieobecności admini uznali was za martwych.

-A jednak żyję i mam się dobrze. Czy xtyro jest na Olimpie?

-Tak.

-W takim razie ruszam na Olimp. Gdzieś tutaj jest też Julleczka. Poszukajcie jej i zaopiekujcie się nią.

-Dobra, Bercik.

   A więc od ponad roku jestem tutaj oficjalnie martwy? A to się porobiło! Trzeba będzie udowodnić wszystkim, że jednak nie zaginąłem gdzieś w portalu i jestem dalej żywy.

   Dosiadłem konia, który wypoczywał w stajni koło wejścia do siedziby HIA. Przed moją wizytą w Netherze nie było jeszcze tej stajni, ale będę musiał się przyzwyczaić, że wiele rzeczy zdążyło się zmienić w ciągu tych kilku dni przebywania w innym wymiarze.

   Pognałem na Olimp. Wiele osób, które mijałem po drodze, dziwiło się bardzo, widząc mnie w pełni sił, podczas gdy od ponad trzynastu miesięcy powinienem leżeć pół metra pod ziemią. Po kilku chwilach znajdowałem się przed świątynią Tyra. Zeskoczyłem z konia i czym prędzej wpadłem do środka. Ujrzałem tam stwórcę Arcadii. Wcale nie zdziwił się na mój widok.

-Witam xtyro! Uratowałem Julleczkę!

-Doskonale. Nie było cię tak długo, że wszyscy uznali cię za martwego.

-Właśnie to jest dziwne. W świecie, w którym byłem, minęły cztery dni.

-Podejrzewam, że byłeś w innym wymiarze.

-Zgadza się. W Netherze. Ale opowiem to później, kiedy wszyscy się zbiorą razem.

-Dobrze, zorganizuję spotkanie.

   Około tydzień trwało przekonywanie wszystkich, że ja i Julleczka nie zginęliśmy. Anuu13 urządziła radosną paradę, Anity i Lugward szybko skombinowali jakąś imprezę. Jednym słowem – cała Arcadia radowała się z naszego powrotu.

   Potem przez wiele lat panował spokój. Jacolplacol, Julleczka oraz Puntapunta otrzymali pełną moc, co czyniło ich adminami. Nie było żadnych wojen ani inwazji, było po prostu spokojnie. Choć co sylwestra wszyscy dla żartu eskortowali Julleczkę do hotelu, żeby nie powtórzyły się wydarzenia z tamtej imprezy noworocznej.

   Wydawało by się, że ten spokój będzie trwać wiecznie.

   Pewnego dnia, sześć lat później, usłyszałem łomot i dziewczęce krzyki. Pobiegłem błyskawicznie do miejsca, z którego słyszałem wrzaski.

-Strasznie małe to pomieszczenie!

-Czego się spodziewasz? Przecież oni byli dużo mniejsi od nas, logiczne, że ich domy też będą mniejsze.

-Wiem, ale… Au, uderzyłam się o coś.

-Nie marudź. Trzeba znaleźć tamtego człowieka i mu powiedzieć.

   Dotarłem do pomieszczenia z portalem. Było strasznie zniszczone, w środku znajdowały się dwie białe istoty w kształcie sześcianu. Jedna z nich spojrzała na mnie i powiedziała:

-To ty.

-Co się stało, że przybyliście? –Zapytałem.

-Wojna. Czarne szkielety wygrały i kierują się do was. Wycofamy do waszego świata wszystkie wojska. Będziemy walczyć.

-Ale dopiero teraz zaatakowały? –Zapytałem i zastanowiłem się.

-Jak dopiero?

-A no tak, głupstwo strzeliłem, u was przecież minęło kilka dni.

   Ghasty zdezorientowane spojrzały po sobie.

-Nieważne, musimy szybko powiadomić Tyra, naszego władcę, o tym, co się zbliża.

   Już wkrótce miała nadejść ostatnia w historii Arcadii bitwa. Bitwa o wszystko.

   Z jednej strony nadchodziły nasze wojska, z drugiej wojska mrocznych szkieletów. Znajdowaliśmy się w dolinie, z jednej strony schodzili na dół wojownicy Arcadii, z drugiej – potwory.

   Z naszej strony w pierwszym rzędzie szły osoby dobre w walce mieczami. Każda osoba z pierwszej linii miała tarczę oraz broń. Nie zawsze były to miecze, niektórzy mieli topory lub halabardy. Tuż za pierwszą linią znajdowało się kilka rzędów łuczników, których zadaniem było ostrzeliwać wroga tak długo, aż nie dojdzie do naszych wojsk. Później łucznicy mieli wycofać się i ostrzeliwać większe grupy szkieletów. Strzelcami przewodniczył jacolplacol, mistrz precyzji, wyposażony w kuszę z pociskami wybuchającymi i podpalającymi. Tuż koło niego stali Darken, g1, McSamuraj oraz dpx posiadający taką samą broń. Ci ostatni mieli za zadanie pilnować mniejsze grupy łuczników, oraz po rozpoczęciu walki pokierować ich w odpowiednie miejsce.

   Za łucznikami stały nasze najlepsze wojska. Setki rycerzy wyposażonych w przeróżne bronie, czy to miecze, czy też halabardy lub topory. Tą, zdecydowanie największa grupą, przewodniczył Lugward wraz z Astelixem. Zależnie od pozycji poszczególne grupy rycerzy zostały podzielone na strefy, których razem wyszło 7. Pierwszą strefą, znajdującą się zupełnie po lewej stronie armii przewodniczył domiks54, który od dziecka szkolony był na wojownika. Kolejną grupą przewodniczył Pawcio, brat Cinka, władcy roślin.

   Trzecią strefą zarządzał Astelix. Jego grupa to byli w większości członkowie Sparty, co czyniło wojsko bardzo trudne do pokonania. Czwartą strefą kierował sam Lugward, a wraz z nim najlepsi wojownicy. Strefa ta była na środku armii, prawdopodobnie będzie musiała walczyć z największą ilością mrocznych szkieletów. Piątą grupą kierował puntapunta, władca sprawiedliwości. Jemu przypadła najliczniejsza brygada, która w większości składała się z osób, które z zawodu były strażnikami. Szóstym zespołem kierował Piotrekd00, znany skrytobójca. Jego ludzie to były osoby, które umiały doskonale walczyć i posiadały przeróżne bronie, nie tylko miecze, ale także noże, wiatraki z kolcami i haki.

   Wreszcie, ostatnią strefą kierował liberatone. Jego grupa była zupełnie po prawej stronie i składała się z łowców zwierzyny. Jego podwładni umieli doskonale walczyć z istotami większymi od nich.

   Nad ludźmi Lugwarda unosiły się ghasty, które miały atakować z powietrza swoimi wybuchającymi kulami. Nie było ich wiele, większość zginęła w wojnie w Netherze.

   Za tymi wojskami znajdowali się pozostali admini oraz kobiety i dzieci, którzy walczyć mieli w ostateczności. Na ogromnym, czarnym koniu siedział sam xtyro, trzymający w swojej prawej ręce diamentowy miecz, który odpowiednio zmodyfikowany przez naszych techników podpalał ofiarę. Przed królem Arcadii stałem ja, Halt, Cinek oraz marqos. Po lewej stronie Tyra stał Susek, a po prawej Atroth. Za naszym władcą stali Crafcik, Skral oraz Julleczka. Xtyro był z każdej strony kryty, ponieważ był najważniejszy. Za nami znajdowali się rolnicy, handlarze i inne osoby, które nie umiały walczyć na tyle, by dostać się do szeregów Lugwarda. Dalej były kobiety i dzieci, które walczyć miały w absolutnej ostateczności.

   Nad Tyrem unosiła się królowa ghastów oraz jej ośmiu strażników.

   Siły mrocznych szkieletów były na tyle daleko, że nie byłem w stanie dostrzec dokładnie ich szeregów. Widziałem z tyłu ogromne stworzenia, podobne do koni, ale kilkumetrowe. Na jednym z nich udało mi się zobaczyć ogromny, czerwony dywan. Możliwe, że to tam znajdował się władca mrocznych szkieletów, który posiada kamień ciemności.

   Słońce zachodziło.  Dwie, ogromne grupy biegły ku sobie, by rozpocząć walkę o wszystko. Łucznicy strzelali swoje pociski wysoko, by poleciały daleko i pokonały jak największą ilość mrocznych szkieletów, nim dojdzie do bezpośredniego starcia.

   Jacolplacol i jego podwładni strzelali z niesamowitą prędkością. Nigdy jeszcze nie widziałem takiego deszczu strzał. Niestety, szkielety były już bardzo blisko naszych ludzi, więc łucznicy zaczęli się cofać za wojska Lugwarda. Rozpoczęła się bitwa.

   Ze wzgórza, na którym stałem, nie widziałem już walki, tylko ogromne ilości pyłu, który wznosił się na kilka metrów. Nie potrafiłem dostrzec, czyje siły przeważają. Zauważyłem, że Lugward, Astelix oraz puntapunta zaczynają się lekko cofać, podczas gdy pozostałe strefy z trzeciej linii zachodzą wroga od boku. Kurz powoli opadł i ujrzałem przerażający widok. Nikt z pierwszej linii nie przeżył. Szkieletów było wyraźnie mniej niż na początku, ale widać, że to one przeważały. Ghasty zaczęły latać nad dalszymi wojskami mrocznych potworów i zrzucać im wybuchające kule. Także najwybitniejsi łucznicy wyposażeni w eksplodujące strzały ostrzeliwali swoich nieprzyjaciół, by uczynić jak największy zamęt w ich szeregach.

   Wojownicy otoczyli z trzech stron potwory, podczas gdy z czwartej nadchodziły kolejne ich wojska. Wojska Lugwarda walczyły, nie tracąc ani jednego człowieka. Władca Sparty wiedział, że jeżeli jego grupa zostanie pokonana, szkielety będą mogły łatwo dotrzeć do Tyra.

   Łucznicy dobiegli do nas i ostrzeliwali ogromne konie na końcu wojsk szkieletów. W pewnym momencie konie zaczęły biec do przodu, bezlitośnie rozdeptując wszystko, na co natrafiły. Szkielety i mieszkańcy Arcadii padali pod nogami ciężkich, gigantycznych stworzeń. Ghasty królowej natychmiast rozpoczęły ostrzał potworów, które zbliżały się do Lugwarda. Konie jednak biegły zygzakiem, unikając pocisków.

   Jacolplacol zaczął wystrzeliwać ze swojej kuszy pociski podpalające, ponieważ wybuchające mu się skończyły. Trafił jednego z koni, który zaczął się palić, a po chwili chaotycznego biegu runął na brygadę liberatone, prawdopodobnie zgniatając ludzi, którzy tam walczyli.

   Pozostałe konie, których naliczyłem pięć, biegły w naszą stronę. Jacolplacol mimo starań nie mógł trafić potworów. W pewnym momencie jeden z koni, wyraźnie większy i ten z czerwonym dywanem na karku, wbiegł w grupę Astelixa, taranując jego ludzi i depcząc wojska Sparty. Lugward próbował powstrzymać potwora, atakując jego nogę mieczem, ale został odrzucony na kilka metrów. Pozostałe konie, ostrzelane przez ghasty i łuczników, nie zdołały się przebić.

   Koń pobiegł jeszcze około sto metrów, aż w końcu zeskoczyło z niego kilkadziesiąt szkieletów w diamentowych zbrojach oraz jeden w czarnej zbroi z błyszczącymi, czerwonymi oczami. To zapewne był król mrocznych szkieletów.

   Ja, Halt, Cinek oraz marqos rzuciliśmy się na grupę nadciągającą w stronę naszego władcy. W biegu rzucałem przed siebie moimi diamentowymi nożami, starając się trafić potwory w głowę. Niestety, siedem rzutów mi się nie udało, a potem skończyły mi się noże. Wyjąłem miecz i tarczę i rzuciłem się na pierwszego szkieleta, jakiego zauważyłem. Tnąc mieczem bez opamiętania w chwilę powaliłem przeciwnika. Nie miałem jednak czasu cieszyć się z triumfu, gdyż biegło do mnie kilka, jak nie kilkanaście mrocznych szkieletów. Jeden z nich skoczył na mnie, ale nim wylądował, dostał opancerzoną strzała Jacola i odleciał parę metrów w bok.

   Chwilę później gdzieś w oddali usłyszałem wybuch. Zapewne ghasty atakują wrogów. Ja zaś walczyłem ze szkieletami. Nie patrzyłem, gdzie są inni admini, skupiałem się tylko na sobie. Po kilku minutach koło mnie leżało osiem martwych szkieletów. Rozejrzałem się. Halt, Cinek oraz marqos także wyszli bez szwanku z tej walki. Spojrzałem na Tyra. Biegło w jego stronę kilka szkieletów. Zacząłem pędzić, aby je powstrzymać, ale byłem za daleko. Przed konia naszego władcy wyskoczył Susek i błyskawicznie atakował potwory. Nagle do xtyra dobiegło jeszcze jedno stworzenie – sam król ciemnych szkieletów. Tyro ścisnął mocniej rękojeść miecza, a Atroth skoczył na przeciwnika. Nigdy nie widziałem Atrotha w walce, nie spodziewałem się, że będzie umiał tak władać mieczem. Mroczny szkielet nieprawdopodobnie szybko atakował, ale władca fauny odważnie się bronił, nie dając za wygraną. Starał się tym samym jak najbardziej odsunąć przeciwnika od Tyra.

   Dobiegały do nas pojedyncze szkielety, którym udało się przebić przez słabą, gdyż w większości podeptaną grupę wojowników z Arcadii. Nie zachodziły jednak daleko, gdyż Halt i Cinek błyskawicznie pokonywali nieopancerzonych przeciwników. Ghasty wstrzymały swój ostrzał, ponieważ mogłyby skrzywdzić kogoś z naszych.

   Atroth tymczasem walczył dalej. Nie nadążałem nad ruchami miecza władcy szkieletów i nim zdążyłem zrozumieć, co się dzieje, Atroth już blokował atak. Król zwierząt zaczynał walczyć defensywnie, niemal cały czas broniąc się przed błyskawicznymi atakami mrocznego szkieleta. Teraz zaś z każdą sekundą naszemu wojownikowi przybywało sił i coraz częściej to władca mroku musiał się bronić przed Atrothem.

   Po kolejnych kilku minutach walki władca szkieletów brutalnie odepchnął Atrotha kolanem i rzucił się do ucieczki. Zrobił coś nieprawdopodobnego. Skoczył kilkanaście metrów w górę i wylądował na grzbiecie królowej ghastów. Jej oczy natychmiast stały się czarne.

-Żegnajcie! Nigdy nie odzyskacie kamienia i waszym światem zapanuje mrok! –Wrzasnął ochrypłym, zmęczonym głosem władca mrocznych szkieletów i zaczął lecieć na ghaście jak najdalej.  

   Nim zdążyłem się obejrzeć, unosiła się przy mnie Lilia.

-Wskakuj Bercik, musimy ich dogonić. –Wrzasnęła. Bez zastanowienia wdrapałem się na nią i zaczęliśmy lecieć odzyskać kamień.

-Widzę ich! –Krzyknęła Lilia.

   Istotnie, dogoniliśmy królową ghastów.

   Władczyni białych istot odwróciła się i gdy tylko nas spostrzegła, wokół niej wytworzyła się błękitna kula. A potem druga i trzecia.

-To są tarcze! –Powiedziała Lilia.

-Co teraz?

-Musimy zniszczyć tarcze. Potem ty odbierzesz kamień. Ja nie mogę tego zrobić, jestem za duża, no i nie zaatakuję mojej królowej.

-Rozumiem. –Odpowiedziałem.

   Lilia zaczęła krążyć wokół królowej i strzelać w nią wybuchającymi kulami. Pociski dotykały niebieskiej ściany i eksplodowały, a na tarczy pojawiały się pęknięcia, które po chwili znikały. Z każdym kolejnym uderzeniem kuli pęknięcia stawały się coraz większe.

   Opętana królowa także próbowała nas trafić swoimi pociskami, ale Lilia zwinnie unikała eksplodujących kul. A ja starałem się nie spaść z jej grzbietu, bo wykonywała bardzo gwałtowne ruchy, a unosiła się kilkadziesiąt metrów nad ziemią.

   Po kilku minutach Lilia wystrzeliła pocisk, który dotknąwszy niebieskiej ściany, zbił jedna z trzech tarcz.

-Świetnie! Udało się! Jeszcze dwie! –Krzyknąłem.

   Królowa zniżyła lot i zaczęła szybko uciekać.

-Nie możemy pozwolić im uciec. –Zawołała Lilia.

   Ghast z czerwonymi oczami, na którym siedziałem, także zniżył lot i zaczął pościg za władczynią białych istot, która wysyłała w naszą stronę niebieskie błyskawice. Lilia, pomimo ogromnej prędkości, unikała piorunów.

   Po kilkudziesięciu sekundach lotu dotarliśmy do ogromnej wioski pustynnej.

-To spawn! –Zawołałem.

   Królowa wzniosła się i zatrzymała w miejscu. Nadszedł czas zniszczyć drugą tarczę.

   Lilia strzelała swoimi kulami w tarczę, która wyglądała na potężniejszą od poprzedniej. Pociski królowej zmieniły się. Świeciły na żółto i były wyraźnie większe. Biała istota, na której siedziałem, unikała lecących bomb, które uderzały w spawn, doszczętnie niszcząc go. Studnia Atrotha, wiele mieszkań, stragany… To wszystko było teraz zniszczone. Stragany płonęły, domy leżały zawalone, studnia Atrotha rozpadła się na kawałki. Wioska pustynna była zdemolowana. Kto to wszystko naprawi?

   Z ogromną rozpaczą patrzyłem, jak kolejne żółte pociski niszczą to, co było jedną z najważniejszych rzeczy na Arcadii.

-Nareszcie. –Usłyszałem krzyk Lilii. Druga tarcza królowej rozpadła się na części. Władczyni ponownie zniżyła swój lot i zaczęła uciekać.

   Zaczęliśmy gonić władczynię ghastów, która uderzyła w hotel, w którym organizowany był co roku sylwester. Władczyni przeleciała budowlę na wylot. Teraz budynek spadał na nas.

-Uważaj! –Krzyknąłem. Lilia zaczęła panicznie krzyczeć i natychmiast wykręciła, ledwo unikając zawalającego się hotelu. Królowa dalej atakowała nas piorunami, ale biała istota, na której siedziałem, najwyraźniej nauczyła się ich unikać.

   Po kilku minutach gonitwy królowa zmęczona wzniosła się tuż koło Olimpu. Lilia podleciała bliżej królowej. Została ostatnia tarcza do zniszczenia.

   Władczyni ghastów bardzo szybko strzelała ogromnymi, różowymi kulami, które leciały na nas nawet, gdy się przemieszczaliśmy.

-Te kule są samonaprowadzające.

-Wiem! –Krzyknęła Lilia i zaczęła bardzo szybko okrążać królową, starając się ostrzeliwać jej tarczę. Za nami leciało kilkanaście pocisków. Zniżyliśmy lot. Szybko wywijaliśmy między domami adminów, a zdezorientowane pociski wysadzały kolejne budowle. Jedna z różowych kul rozbiła się o świątynie Tyra, z której nic po tej kolizji nie zostało.

-Ile szkód! Kto to wszystko naprawi? –Powiedziałem cicho.

-Martw się o siebie! –Krzyknęła Lilia i wystrzeliła kolejny pocisk w tarczę królowej. Za nami pojawiały się kolejne kule. Nie mogliśmy zostawać w miejscu, musieliśmy trwać w ciągłym ruchu. Lecieliśmy blisko skał, więc wiele pocisków rozbijało się o wzgórza i samą górę Olimp.

   Lilia wystrzeliła kolejną strzałę, która zbiła ostatnią tarczę królowej.

-Udało się! –Krzyknąłem na całe gardło.

   Królowa unosiła się w miejscu, ostrzeliwując nas pociskami samonaprowadzającymi.

-Nie będę atakować mojej królowej. –Powiedziała Lilia.

-Wiem. Musimy coś wymyśleć.

   Krążyliśmy dookoła władczyni ghastów, uciekając przed pociskami.

-Zbliż się do królowej, postaram się na nią przeskoczyć i zaatakować szkieleta. –Zaproponowałem.

-To samobójstwo!

-Nie mamy już nic do stracenia. –Powiedziałem poważnie.

   Lilia przeleciała blisko królowej, a ja sturlałem się na grzbiet władczyni ghastów. Spadłem z dwóch metrów z dużą prędkością. Czułem połamane kości i ogromny ból. Ale teraz nie mogłem się tym przejmować. Musiałem odzyskać kamień.

   Z trudem wstałem, podbiegłem do zaskoczonego władcy mrocznych szkieletów i zaatakowałem. Mój atak szybko został odparty i król potworów zaczął atakować swoimi błyskawicznymi cięciami. Atakował tak szybko, że nie byłem w stanie określić, jak mam się bronić, więc machałem mieczem na oślep i próbowałem ranić przeciwnika za wszelką cenę. Władca szkieletów był jednak ode mnie znacznie silniejszy i pchnął mnie mieczem bardzo mocno, tak, że przeleciałem przez całe plecy królowej i złapałem się krawędzi.

-To już wasz koniec. –Powiedział król ciemności i kopnął mnie z całej siły w dłonie, przez co puściłem się i spadłem.

   Szkielet złowieszczo się zaśmiał i nagle spojrzał zdziwiony. Stałem na Lilii, która zdążyła mnie złapać. Skoczyłem na potwora i zepchnąłem go z królowej. Z głośnym krzykiem potwór spadł a następnie uderzył o skały i połamał się na kilka fragmentów, a z jego czaszki wypadł kamień.

-Szybko, trzeba złapać diament! –Zawołała Lilia. Wsiadłem na nią, zawiozła mnie na dół i złapałem kamień. Później Lilia zawiozła mnie z powrotem na królową, której włożyłem kamień do korony.

   Oczy władczyni ghastów ponownie zrobiły się czerwone, jak kiedyś.

-Udało się! –Ucieszyłem się.

-Wracajmy na pole bitwy. –Powiedziała poważnym głosem królowa.

-Racja. Mogą nas tam potrzebować. –Rzekłem.

   Szybko pędziliśmy przez Arcadię. Widziałem zniszczony spawn, zniszczone budynki, zniszczone domy… Coś koszmarnego. Udało się ocalić Arcadię, ale za jaką cenę? Mnóstwo osób, które znałem i lubiłem, zginęły w bitwie. Choćby Astelix, który został zdeptany przez ogromnego konia.

   Wygraliśmy… Ale nie cieszyłem się. Straty były ogromne. Spawn, Olimp, tysiące domów zostały zrównane z ziemią. I kto to teraz naprawi?

   Zrozpaczony spojrzałem się w gwiaździste, nocne niebo.

   Dolecieliśmy na pole bitwy. Zeskoczyłem z Lilii. Dało się dostrzec setki zabitych szkieletów, ale ani jednego człowieka i ani jednego ghasta. Gdzie się wszyscy podziali? Gdzie ciała osób, które poległy za Arcadię?

    Odwróciłem się. Lilii i królowej nie było. Zostałem sam.

-Co jest grane? Halo! Jest tu kto? –Krzyczałem przestraszony. Wszyscy zniknęli. Robiło się coraz ciemniej. Tak czarnego nieba jeszcze nie widziałem. Gwiazdy świeciły słabiej. Księżyca nie było na niebie. Czułem strach. Zaczął padać deszcz.

-Pomocy! –Krzyknąłem, mimo że nic mi nie groziło.

-Nie bój się. Chodź do mnie. –Usłyszałem kobiecy głos. Odwróciłem się. Ujrzałem oślepiające światło.

-Kim jesteś?

-Nie poznajesz mnie? –Otrzymałem odpowiedź od rozbawionej osoby.

   Przyjrzałem się postaci bliżej. Była to kobieta we fioletowych ubraniach z długimi, czarnymi włosami i zielonymi oczami. Na pewno gdzieś już ją widziałem…

-Gwiazdka? –Zapytałem z niedowierzaniem.

-Dokładnie.

-Ale… Ale jak? Gdzie są wszyscy? Co się stało.

-Chodź ze mną. Wytłumaczę ci.

   Dopiero teraz spostrzegłem, że źródłem jasnego światła był portal.

-Udało się wam odzyskać kamień. Ale mrok zdążył się rozprzestrzenić. Potwory i ciemność zapanują nad Arcadią. Na zawsze.

-Co? –Niemal krzyknąłem.

-Wiedziałam o tym już wcześniej. Po tym, jak wpadłam do lawy, wylądowałam w pustym wymiarze. W każdej chwili mogłam wrócić do was, ale zobaczyłam, że nastąpi wojna ze szkieletami. Mogłam wam pomóc walczyć, wtedy byście wygrali, ale straty i tak byłyby ogromne. Dlatego w pustym wymiarze, w którym byłam, zaczęłam tworzyć wierną kopię Arcadii. Sprawiłam, że wszystkie złe rzeczy nie dotrą do mojego wymiaru, że nie będzie tam potworów, że wszyscy będą szczęśliwi. Tamten świat jest identyczny jak wasz sprzed wojny. Dodałam także kopię Netheru, dla ghastów. Cały wymiar nazwałam Nemeą.

-Czyli… Tamten portal prowadzi do takiego samego, ale jednocześnie lepszego świata?

-Dokładnie, Bercik. Chodź ze mną. Zostałeś tylko ty. Wszystkich innych już przeprowadziłam. Przejdź do Nemei i ostatecznie zamknę wszystkie portale.

   Po raz ostatni spojrzałem się na Arcadię. Ciemna mgła otoczyła pole bitwy. Trawa więdła. Padał deszcz, ciemne chmury zakryły niebo. Wszędzie walały się szczątki szkieletów.

   Bez zastanowienia wskoczyłem w portal.

   Po chwili wylądowałem na spawnie. Byłem zdrowy. Zupełnie, jakby moje rany odniesione wskutek walki z mrocznym szkieletem były cofnięte.

   Na Nemei była noc. Ujrzałem mnóstwo ludzi. Także tych, którzy już dawno zginęli. Najwyraźniej Gwiazdka ich wskrzesiła. Coś wspaniałego! Wszyscy się cieszyli.

   Spawn wyglądał tak samo, a jednak żywiej, a jednak piękniej. Wszystko było wspanialsze niż na Arcadii.

   Następne godziny upływały na rozmowach z moimi przyjaciółmi. Wciąż nie mogłem wyjść z zachwytu – tu wszystko było takie piękne, wspaniałe, doskonałe, żywe, radosne, kolorowe…

   Po kilku godzinach rozmów dotarłem w końcu na Olimp. Ujrzałem wioskę adminów. Nasze małe domki wyglądały jak nigdy dotąd. Wszystkie czyste, nowe, aż chciało się żyć!

   Spojrzałem na świątynie Tyra. Zmieniła się. Teraz była to świątynia Tyra i Gwiazdki. Nasz władca, xtyro, wreszcie będzie mógł rządzić ze swoją siostrą nad całą krainą. Nasz król będzie szczęśliwy, że po tylu latach w końcu spotka się ze swoją siostrą. I już nigdy więcej nie będzie musiał się o nią martwić.

   Wszedłem do mojego domu, który wyglądał nadzwyczaj świeżo. Byłem szczęśliwy, że to koniec kłopotów i wszystkiego złego. Nareszcie zapanuje radość i nie będę musiał niczym się martwić. Nikt nie będzie się musiał niczym martwić.

   Szczęśliwy, ale zmęczony, położyłem się do łóżka i zasnąłem. Zasnąłem ze świadomością, że każdy dzień będzie lepszy od poprzedniego.